Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słubicach

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 01 października 2024 r.

Powódka B. R. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na swoją rzecz kwoty 4.641,91 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie przez pozwaną umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Wskazała, że była zatrudniona w pozwanej spółce na stanowisku kasjera-sprzedawcy. W dniu 27.09.2023 r., będącym dla powódki dniem wolnym od pracy, powódka została podstępnie nakłoniona przez przedstawicieli pozwanego pracodawcy do stawienia się w miejscu pracy, a następnie przymuszona do zapłaty na rzecz pozwanej kwoty 51.300,00 zł oraz podpisania dokumentu „Ugody wraz z oświadczeniem o uznaniu długu i zobowiązaniem do spłaty”. Tego samego dnia pozwana złożyła powódce oświadczenie o rozwiązaniu z powódką umowę o pracę, bez zachowania okresu wypowiedzenia. Powyższe oświadczenie zostało złożone z uchybieniem terminu określonego w art. 52 § 2 k.p. Pozwana zarzuciła bowiem powódce ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na kilkudziesięciokrotnym, w okresie od 01.01.2023 r. d0 15.09.2023 r., pobranie z kasy gotówki i niezdeponowanie przedmiotowej gotówki w przeznaczonej do tego wrzutni oraz błędne wypełnianie przez powódkę, w ww. okresie, dokumentów rozliczeniowych poprzez deklarowanie, niższej niż w rzeczywistości, uzyskanej ze sprzedaży ilości gotówki znajdującej się w kasie. Powódka podniosła, że w pozwanej po zakończeniu każdego dnia sporządzane były raporty dobowe dokumentujące ilość przeprowadzonych transakcji i wysokość uzyskanych ze sprzedaży należności. Ponadto dokumenty fiskalne po zakończonym miesiącu były przekazywane do księgowości, która na ich podstawie raportowała pozwanemu pracodawcy ewentualne rozbieżności bądź braki. Pozwana zatem wiedzę o okolicznościach, które ewentualnie uzasadniałyby dyscyplinarne rozwiązanie z powódką umowy o pracę, uzyskiwała wraz z zakończeniem każdego dnia. Tym samym, co najmniej w odniesieniu do czynów, których powódka miała się dopuścić w okresie od 01.01.2023 r. do 27.08.2023 r., oświadczenie pozwanej spółki narusza treść art. 52 § 2 k.p. Ponadto wskazana przez pozwanego pracodawcę przyczyna dyscyplinarnego rozwiązania z powódka umowy o pracę nie odpowiada rzeczywistości. Zdarzało się, że powódka, za wiedzą i zgodą pozwanej, na poczet należnego powódce wynagrodzenia, pobierała część gotówki z kasy, przeznaczonej do zdeponowania we wrzutni. Ostatnią zaliczkę na poczet należnego jej wynagrodzenia za pracę powódka pobrała z kasy na początku sierpnia 2023 r. Pozwana, w trybie dyscyplinarnym, rozwiązała natomiast umowę o pracę, która łączyła strony od 20.08.2023 r., wyciągając w ten sposób wobec powódki konsekwencje dotyczące zdarzeń, które miały zaistnieć przed jej zawarciem i o których, przed zawarciem ww. umowy, pozwany pracodawca powziął wiedzę. Jednocześnie kwota pobranych przez powódkę zaliczek tytułem wynagrodzenia za pracę nie przekroczyła kilku tysięcy złotych. Oświadczeniem z dnia 05.10.2023 r., złożonym pozwanemu pracodawcy, powódka uchyliła się od skutków prawnych złożonego przez siebie pozwanej spółce, w ramach zawartej z pozwaną ugody, oświadczenia.

Pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. w odpowiedzi na pozew (k-35-41) wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wskazała, że zatrudniona przez pozwaną na stanowisku kasjera-sprzedawcy powódka, przemieszczając się z gotówką pomiędzy kasą a znajdującą się na zapleczu wrzutnią, dokonywała zaboru w celu przywłaszczenia przedmiotowej gotówki poprzez chowanie jej pod własną bluzką lub do spodni. Różnice pomiędzy stanem kasy a ilością gotówki zdeponowanej przez powódkę we wrzutni zostały ujawnione przez pracownicę pozwanej K. S. we wrześniu 2023 r. Pozwana, analizując zapisy monitoringu, wykryła dokonywanie zaboru gotówki przez powódkę. Powyższe okoliczności zostały ustnie i pisemnie przyznane przez powódkę w dniu 27.09.2023 r. Powódka zobowiązała się do zwrotu przywłaszczonej gotówki i dobrowolnie, w dniu 27.09.2023 r., przekazała z tego tytułu pozwanej kwotę 51.300,00 zł. Nie uchyliła się skutecznie od skutków własnego oświadczenia woli złożonego pozwanej w dniu 27.09.2023 r. Celem ustalenia wielkości wyrządzonej przez powódkę pozwanej szkody, pozwana porównała kwoty zarejestrowane w kasie jako wypłacone przez powódkę z kwotami faktycznie umieszczonymi przez powódkę we wrzutni. W okresie od stycznia 2023 r. do września 2023 r. powódka otrzymała całość należnego jej wynagrodzenia za pracę, przelewem, na rachunek bankowy. Pracownicy pozwanej spółki, w tym powódka, nie byli ponadto upoważniani do pobierania z kasy gotówki tytułem zaliczek na poczet wynagrodzeń za pracę.

Sprawa została rozpoznana na zasadach ogólnych.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka B. R. (1) została zatrudniona w pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. w dniu 20.05.2022 r., na okres próbny na stanowisku kasjera-sprzedawcy. W dniu 18.08.2022 r. pozwana spółka zawarła z powódką umowę o pracę na czas określony, zatrudniając powódkę na tym samym stanowisku, do dnia 19.08.2023 r. Kolejną umowę o pracę, na czas nieokreślony, strony zawarły w dniu 16.06.2023 r., oznaczając rozpoczęcie na jej podstawie przez powódkę pracy, na stanowisku kasjera-sprzedawcy, na dzień 20.08.2023 r.

Dowód:

- akta osobowe.

Powódka pracowała na stacji paliw. Do jej obowiązków jako kasjera-sprzedawcy należały m.in. sprzedaż towarów, w tym paliwa, i związana z tym obsługa kasy fiskalnej. Na stacji paliw były cztery kasy fiskalne. Od poniedziałku do piątku na jednej zmianie pracę świadczyło dwoje pracowników, a w weekendy – czworo. Do obsługi kasy fiskalnej każdy pracownik miał przypisany indywidualny login i hasło. Zdarzało się, że jeden pracownik obsługiwał kasę fiskalną, na której zalogowany w danym momencie był inny pracownik. W sprzedażowym systemie informatycznym dokonana sprzedaż była wówczas rejestrowana jako dokonana przez zalogowanego pracownika. Budynek stacji paliw był wyposażony w monitoring, w ramach którego kamery rejestrujące obraz znajdowały się m.in. nad kasami fiskalnymi i obsługującymi je pracownikami oraz na wprost pomieszczenia z tzw. wrzutnią, do której kasjerzy zanosili utarg. Do pomieszczenia z wrzutnią prowadziły drzwi, które nie były zamykane na klucz, pozwalające na ich swobodne otwieranie. Wrzutnia, do której kasjerzy wrzucali utarg, wyposażona była natomiast w blokadę, uniemożliwiającą wyjęcie z niej pieniędzy przez kasjerów. Utarg do wrzutni kasjerzy zanosili po zakończeniu swojej zmiany oraz, w przypadku zgromadzenia w trakcie pracy większej ilości gotówki w kasetce kasy fiskalnej, także w trakcie zmiany. Po zabraniu części utargu z kasetki, celem umieszczenia jej we wrzutni, w trakcie zmiany, kasjerzy w pomieszczeniu wrzutni przeliczali pieniądze. Następnie wracali z pieniędzmi do kasy fiskalnej i generowali na kasie fiskalnej raport, w którym wpisywali kwotę zabranej z kasetki gotówki. Przedmiotowy raport wraz z gotówką wkładali do woreczka strunowego, który następnie zanosili do wrzutni. Po zakończeniu swojej zmiany kasjerzy-sprzedawcy pozostawiali w kasetce kasy fiskalnej 300 zł i 100 euro. Pozostałą część gotówki przeliczali. Sporządzali raport, dokumentujący m.in. ilość zabranej z kasetki gotówki. Następnie gotówkę wraz z raportem umieszczali we wrzutni. Wrzutnia była opróżniana dwa lub trzy razy w tygodniu, a znajdujące się w niej pieniądze przekazywane do konwoju przez pracownicę pozwanej świadka K. S.. Świadek, wyjmując pieniądze z wrzutni, sprawdzała zgodność zapisów, dotyczących ilości gotówki, zawartych w raportach znajdujących się w poszczególnych woreczkach z ilością znajdującej się w nich gotówki. Następnie, raz w miesiącu, świadek K. S. miała zweryfikować zgodność wielkości kwoty pochodzącej z danej kasy fiskalnej i umieszczonej we wrzutni z wielkością gotówki uzyskanej ze sprzedaży i zarejestrowanej na danej kasie fiskalnej. W 2023 r. przez okres kilku miesięcy świadek K. S. powyższego obowiązku nie wykonywała. W wrześniu 2023 r. pracownicy księgowości pozwanej spółki stwierdzili niezgodność pomiędzy stanem gotówki uzyskanej ze sprzedaży prowadzonej na stacji paliw a wynikającym z transakcji zarejestrowanych na kasach fiskalnych. Świadek K. S. otrzymała od pozwanej spółki polecenie zweryfikowania transakcji gotówkowych zarejestrowanych na każdej kasie fiskalnej z przekazaną z danej kasy do wrzutni gotówką, za okres ostatnich dwóch miesięcy. W wyniku dokonanego sprawdzenia świadek K. S. ustaliła występowanie niedoborów dotyczących transakcji gotówkowych zarejestrowanych na jednej kasie fiskalnej - obsługiwanej przez powódkę, na zmianach, w trakcie których powódka świadczyła pracę. Pozwana spółka przeprowadziła w związku z tym weryfikację stwierdzonych braków z zapisami monitoringu, obrazującymi osoby obsługujące daną kasę fiskalną w trakcie zmiany i wykonywane przez nie czynności. M.in. na zapisie monitoringu z dnia 05.09.2023 r. godz. 13:28 widoczne jest jak powódka wyjmuje pieniądze z kasetki kasy fiskalnej i , trzymając je w rękach, zmierza do drzwi, za którymi znajduje się pomieszczenie wrzutni. Na zapisie z kolejnej kamery (05.09.2023 r., godz. 13:28) powódka staje przed wahadłowymi drzwiami prowadzącymi do wrzutni, staje przed nimi na kilka sekund i zawartość ręki chowa do kieszeni. Takie samo zachowanie powódki kamery monitoringu zarejestrowały w dniu 07.09.2023 r. godz. 5:47-5:48, 13.09.2023 r. godz. 16:52-16:53, 15.09.2023 r. godz. 4:42. W ww. dniach, w trakcie zmiany, powódka pobrała z kasetki kasy fiskalnej odpowiednio kwoty: 58.955,55 zł, 39.045,54 zł, 50.422,87 zł, 39.437,01 zł. Natomiast we wrzutni umieściła odpowiednio: 52.783,77 zł, 34.436,04 zł, 46.574,59 zł i 32.949,00 zł. Różnice, w postaci gotówki pobranej przez powódkę z kasetki i nieumieszczonej we wrzutni, wyniosły zatem w ww. dniach odpowiednio: 6.171,78 zł, 4.609,50 zł, 3.848,28 zł i 6.488,01 zł. Różnica pomiędzy gotówką pobraną przez powódkę z kasetki kasy fiskalnej a umieszczoną przez powódkę we wrzutni w okresie od 01.01.2023 r. do 15.09.2023 r. wyniosła 287.291,00 zł.

Dowody:

- zapisy monitoringu z dni 05.09.2023 r., 07.09.2023 r., 13.09.2023 r., 15.09.2023 r. (pendrive k-60),

- rozliczenie kasjera B. R. (1) ((pendrive k-60),

- ugoda z dnia 27.09.2023 r. wraz z oświadczeniem o uznaniu długu i zobowiązaniem do spłaty (część C akt osobowych),

- zeznania świadka D. J. (godz. 00:36:36, 00:46:38, 00:54:39, 01:00:41 rozprawy w dniu 07.02.2024 r., k-98),

- zeznania świadka S. M. (godz. 01:01:51, 01:13:16, 01:23:44, 01:30:04 rozprawy w dniu 07.02.2024 r., k-98),

- zeznania świadka O. N. (godz. 00:05:07, 00:15:19, 00:23:35 rozprawy w dniu 15.04.2024 r., k-118),

- zeznania świadka O. B. (godz. 00:27:48, 00:41:49 rozprawy w dniu 15.04.2024 r., k-118v-119),

- zeznania świadka K. S. (godz. 00:50:17, 01:05:46 rozprawy w dniu 15.04.2024 r., k-119),

- zeznania świadka M. M. (00:01:15, 00:11:53 rozprawy w dniu 09.09.2024 r., k-157),

- zeznania świadka A. W. (godz.: 00:53:36, 01:02:48, 01:12:50 rozprawy w dniu 09.09.2024 r., k-158-159),

Powódka B. R. (1) otrzymała, przelewem bankowym, należne wynagrodzenie za pracę, za okres od stycznia 2023 r. do września 2023 r.

O wykryciu ww. nieprawidłowości w zakresie wysokości kwoty umieszczanej przez powódkę we wrzutni pozwana spółka poinformowała powódkę w dniu 27.09.2023 r., w trakcie rozmowy przeprowadzonej z powódką przez świadków E. S., M. M. i A. W.. Początkowo powódka zaprzeczała, aby miała się ich dopuścić. Po okazaniu powódce przez świadków nagrań monitoringu powódka przyznała się do zaboru gotówki przeznaczonej do umieszczenia jej we wrzutni. Negowała jedynie wysokość kwoty, której przywłaszczenie pozwana jej zarzuciła. Jednocześnie powódka stwierdziła, że nie potrafiła się powstrzymać, a zabrane pieniądze ma w domu. Świadkowie pojechali wraz z powódką do jej miejsca zamieszkania, z którego powódka wyniosła ponad 20.000,00 zł w gotówce. Po przeliczeniu pieniędzy w samochodzie świadkowie stwierdzili, że powyższa kwota nie odpowiada wielkości zaboru dokonanego przez powódkę. Wówczas powódka ponownie udała się do domu, z którego wyniosła plik banknotów. Łącznie przekazała świadkom kwotę 51.300,00 zł. Z pieniędzmi świadkowie wraz z powódką udali się do siedziby pozwanej spółki. Powódka otrzymała pokwitowanie uiszczenia kwoty 51.300,00 zł, a następnie strony zawarły ugodę dotyczącą spłaty przez powódkę na rzecz pozwanej spółki przywłaszczonej przez powódkę kwoty. W trakcie sporządzania ugody strony rozmawiały ze sobą na temat jej treści. Świadek M. M. poinformował powódkę, że jeżeli nie uzgodnią warunków porozumienia, zawiadomi Policję. Zgodnie z treścią zawartej przez strony ugody powódka w okresie od 01.01.2023 r. di 15.09.2023 r. w trakcie pracy na stanowisku kasjera-sprzedawcy wielokrotnie przywłaszczała sobie znajdującą się w kasie gotówkę, należącą do pozwanej spółki, przeznaczoną do jej zdeponowania we wrzutni. Ponadto w ww. okresie sporządzała fałszywe dokumenty rozliczeniowe poprzez deklarowanie niższej niż rzeczywista ilości gotówki znajdującej się w kasie. Wg § 1 pkt 4) ugody, działając w ww. sposób, powódka umyślnie wyrządziła pozwanej szkodę w łącznej wysokości 287.291,00 zł. Powódka wskazała, że nie kwestionuje faktu wyrządzenia szkody, jak i jej wysokości oraz uznaje wobec pozwanej dług w kwocie 287.291,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie. W związku z oddaniem pozwanej w dniu 27.09.2023 r. kwoty 51.300,00 zł powódka zobowiązała się do spłaty na rzecz pozwanej pozostałej kwoty, wynoszącej 235.991,00 zł w terminie do dnia 31.12.2023 r. z ustawowymi odsetkami za okres po upływie terminu płatności do dnia zapłaty. Powódka wyraziła również zgodę na ustanowienie hipoteki na nieruchomości położonej w K. nr 22, stanowiącej współwłasność małżeńską powódki i jej męża B. R. (2). Powódka zapoznała się z treścią ugody, a następnie ją podpisała.

Po zawarciu ugody pozwana spółka złożyła powódce pisemne oświadczenie o rozwiązaniu łączącego strony stosunku pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę podała ciężkie naruszenie przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na kilkudziesięciokrotnym, w okresie od 01.01.2023 r. do 15.09.2023 r., pobraniu przez powódkę z kasy gotówki, przeznaczonej do zdeponowania jej we wrzutni znajdującej się w osobnym pomieszczeniu na terenie stacji paliw, a następnie nieumieszczeniu przez powódkę całej pobranej gotówki we wrzutni oraz na kilkudziesięciokrotnym, w okresie od 01.01.2023 r. do 15.09.2023 r., błędnym wypełnianiu przez powódkę dokumentów rozliczeniowych poprzez deklarowanie nieprawdziwego stanu kasy (tj. deklarowaniu, że uzyskana ze sprzedaży ilość gotówki znajdująca się w kasie jest niższa, niż w rzeczywistości). Wskazała, że w ww. sposób powódka wyrządziła pozwanej szkodę majątkową w łącznej wysokości 287.291,00 zł.

Oświadczeniem z dnia 05.10.2023 r. powódka poinformowała pozwaną spółkę, że uchyla się od skutków prawnych własnego oświadczenia złożonego pozwanej w dniu 27.09.2023 r. jako złożonego pod wpływem błędu wywołanego podstępnie przez przedstawicieli pozwanej świadków A. W. i M. M., którzy zmusili powódkę do zapłaty na rzecz pozwanej kwoty 51.300,00 zł oraz do podpisania „Ugody wraz z oświadczeniem o uznaniu długu i zobowiązaniem do spłaty”. powódka podniosła, że z powodu braku okularów nie mogła zapoznać się z treścią ugody. Ponadto na powódkę krzyczano, zastraszano ją i wyzywano od kłamców.

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Słubicach w dniu 04.06.2024 r. wydał postanowienie o przedstawieniu powódce B. R. (1) zarzutu o to, że w okresie od 01.01.2023 r. do 27.09.2023 r. w S. na Os. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągniecia korzyści majątkowej, będąc pracownikiem stacji paliw (...) sp. z o.o. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w łącznej wysokości 278.291,00 zł na szkodę (...) sp. z o.o., przy czym czynu tego dopuściła się w stosunku do mienia znacznej wartości, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Dowody:

- potwierdzenia przelewów (k-44-52),

- ugoda z dnia 27.09.2023 r. wraz z oświadczeniem o uznaniu długu i zobowiązaniem do spłaty (część C akt osobowych),

- oświadczenie pozwanej z dnia 27.09.2023 r. o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia (k-1 części C akt osobowych),

- oświadczenie powódki z dnia 05.10.2023 r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu (k-1 D części D akt osobowych),

- kserokopia postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Słubicach z dnia 04.06.2024 r. o przedstawieniu zarzutów (k-153)

- zeznania świadka E. S. (godz. 00:06:38, 00:11:49, 00:21:36, 00:28:31 rozprawy w dniu 07.02.2024 r., k-97-98),

- zeznania świadka M. M. (godz.: 00:21:36, 00:35:04, 00:45:32, 00:49:14, 00:52:25 rozprawy w dniu 09.09.2024 r., k-157v-158),

- zeznania świadka A. W. (godz.: 01:02:48, 01:12:50, 01:18:01, 01:24:26, 01:30:44, 01:33:17, 01:46:49 rozprawy w dniu 09.09.2024 r., k-158-159),

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

W myśl art. 52 § 1 pkt 1) k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

Warunkiem dopuszczalności rozwiązania przez pracodawcę z pracownikiem umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym jest dopuszczenie się przez pracownika działania lub zaniechania o charakterze bezprawnym, zawinionym i co najmniej narażającym pracodawcę na powstanie szkody lub naruszającym istotne interesy pracodawcy.

W przedmiotowej sprawie wszystkie ww. przesłanki, uprawniające pozwanego pracodawcę do rozwiązania z powódką stosunku pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia, zostały spełnione.

Powódka, będąc zatrudnioną w pozwanej na stanowisku kasjera-sprzedawcy, dokonywała, na szkodę pozwanej spółki, zaboru gotówki przeznaczonej do zdeponowania jej we wrzutni. Powyższych zachowań powódka dopuszczała się, zanosząc gotówkę pobraną z kasetki kasy fiskalnej do pomieszczenia z wrzutnią. Niosąc gotówkę w ręce, stawała przed drzwiami prowadzącymi do pomieszczenia wrzutni, tyłem do kamer monitoringu, i chowała część niesionej gotówki do spodni. Na sporządzanym następnie raporcie, po przeliczeniu w pomieszczeniu wrzutni pozostałej części gotówki, wpisywała kwotę, którą faktycznie umieszczała wraz z raportem we wrzutni. Prowadzony przez pozwaną monitoring zarejestrował, mające miejsce w dniach 05.09.2023 r., 07.09.2023 r.,13.09.2023 r. i 15.09.2023 r., momenty pobierania przez powódkę gotówki z kasetki kasy fiskalnej, niesienia jej do pomieszczenia wrzutni i chowania części gotówki przez powódkę do spodni przed drzwiami prowadzącymi do pomieszczenia wrzutni. Pozwana spółka ustaliła różnice w wysokości gotówki pobranej z kasetki kasy fiskalnej, na której pracowała powódka, z wysokością gotówką umieszczonej we wrzutni w okresie od 01.01.2023 r. do 15.09.2023 r., na kwotę 287.291,00 zł. Jednocześnie, co w sprawie najistotniejsze, powódka uznała swój dług z powyższego tytułu, zawierając z pozwaną ugodę, w dniu 27.09.2023 r., w której przyznała się do przywłaszczenia ww. kwoty oraz zobowiązała do spłaty w terminie do dnia 31.12.2023 r. kwoty 235.991,00 zł, a kwotę 51.300,00 zł uiściła pozwanej na poczet ww. zadłużenia już w dniu 27.09.2023 r. Złożone następnie przez powódkę w dniu 05.10.2023 r. oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego przez powódkę w ugodzie, nie jest skuteczne. Powódka nie wykazała, aby została zmuszona do podpisania ugody i zapłaty na rzecz pozwanej spółki kwoty 51.300,00 zł. Powoływaną przez powódkę okoliczność niezapoznania się z treścią ugody przed jej podpisaniem sąd uznał za niewiarygodną wobec zgodnych w tej mierze zeznań świadków M. M., E. S. i A. W. odnośnie prowadzonej z powódką rozmowy dotyczącej treści ugody i zapoznania się przez powódkę z jej treścią przed jej podpisaniem. Ponadto ewentualne niezapoznanie się powódki z treścią podpisywanego dokumentu nie stanowi błędu co do treści czynności prawnej. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 19.04.2016 r. sygn. akt I ACa 1452/15 składający takie oświadczenie nie myli się, lecz składa je świadomie, nie znając jego treści. Tym samym jest nim związany z uwagi na ochronę zaufania adresata przedmiotowego oświadczenia.

Należy mieć również na uwadze, że strony zawarły ugodę. Warunki dopuszczalności uchylenia się od skutków prawnych ugody reguluje natomiast treść art. 918 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią uchylenie się od skutków prawnych ugody zawartej pod wpływem błędu jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy błąd dotyczy stanu faktycznego, który według treści ugody obie strony uważały za niewątpliwy, a spór albo niepewność nie byłyby powstały, gdyby w chwili zawarcia ugody strony wiedziały o prawdziwym stanie rzeczy.

Zatem skuteczne uchylenie się od skutków prawnych ugody wymaga zaistnienia mylnego wyobrażenia co do rzeczywistego stanu rzeczy u obu stron ugody. W niniejszej sprawie tego rodzaju sytuacja nie zaistniała. Pozwana spółka nie podnosiła, aby po jej stronie powstał jakikolwiek błąd odnośnie stanu faktycznego objętego treścią ugody.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut powódki odnośnie rozwiązania przez pozwaną umowy o pracę w oparciu o ustalenia dotyczące świadczenia przez powódkę pracy w okresie poprzedzającym zawarcie rozwiązywanej umowy. Zachowanie pracownika polegające na ciężkim naruszeniu podstawowych obowiązków pracowniczych w trakcie obowiązywania wcześniejszej umowy o pracę łączącej strony, o którym pracodawca dowiedział się w trakcie realizacji kolejnej umowy, stanowi uzasadnioną podstawę do dyscyplinarnego rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy (tak również – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.11.2019 r. I PK 164/18).

Zgodnie z art. 52 § 2 k.p. rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Pozwana spółka w terminie jednego miesiąca od uzyskania informacji o okolicznościach uzasadniających rozwiązanie z powódką umowy o pracę łączący strony stosunek pracy rozwiązała. Informację w powyższym zakresie pozwana uzyskała we wrześniu 2023 r. Dowiedziała się wówczas o niezgodnościach zachodzących pomiędzy wysokością gotówki umieszczanej przez powódkę we wrzutni a wysokością gotówki uzyskiwanej ze sprzedaży rejestrowanej na kasie fiskalnej obsługiwanej przez powódkę. Istotny jest bowiem moment uzyskania przez pracodawcę zweryfikowanej informacji dotyczącej nieprawidłowych zachowań pracownika, a nie – potencjalna możliwość uzyskania tej wiedzy.

Jednocześnie wielkość kwoty, której zaboru pracownik miał się dopuścić na szkodę pracodawcy nie ma istotnego znaczenia dla dopuszczalności rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy z pracownikiem w trybie dyscyplinarnym. Na pracowniku ciąży bowiem zarówno obowiązek prawidłowego wykonywania powierzonych obowiązków pracowniczych jak i dbałości o mienie pracodawcy. Umyślne wyrządzenie pracodawcy przez pracownika szkody, niezależnie od jej rozmiaru, stanowi dostateczną przesłankę rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1) k.p. Powódka wyrządzenie takiej szkody, zarówno co do zasady jak i wysokości, przyznała w zawartej z pozwaną ugodzie, od której skutków prawnych skutecznie się nie uchyliła.

Mając powyższe na uwadze oddalono powództwo na podstawie art. 52 § 1 pkt 1) k.p.

W oparciu o treść art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądzono od powódki na rzecz pozwanej spółki kwotę 180,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.