Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słubicach

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Słubicach z dnia 8 maja 2024 r.

Powód Z. K. w pozwie skierowanym przeciwko pozwanemu M. W., sprecyzowanym na rozprawie w dniu 21.02.2024 r. (godz. 00:01:32, k-65) wniósł o ustalenie, że w okresie od 03.02.2023 r. do chwili obecnej pozostaje z pozwanym M. W. w stosunku pracy. Domagał się także zasądzenia od pozwanego M. W. na swoją rzecz kwot: 6.980,00 zł tytułem wynagrodzenia za okres od 03.02.2023 r. do 30.03.2023 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15.04.2023 r. do dnia zapłaty oraz 14.136,00 zł tytułem wynagrodzenia za okres niezawinionego przez powoda przestoju trwającego od 01.04.2023 r. do 31.08.2023 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty. Dochodzone przez powoda wynagrodzenie za okres pierwszych trzech miesięcy ww. przestoju stanowiło 80 % ówczesnego minimalnego wynagrodzenia za pracę ((3.490,00 zł x 3) x 80%)), a wynagrodzenie dochodzone za okres dwóch kolejnych miesięcy przestoju – od 01.07.2023 r. do 31.08.2023 r. odpowiadało 80 % obowiązującej wówczas kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę ((3.600,00 zł x 2) x 80%)). Powód wskazał, że w dniu 03.02.2023 r. został zatrudniony przez pozwanego M. W. na podstawie umowy formalnie określonej jako umowa zlecenie. Wykonywane przez powoda w jej ramach obowiązki z uwagi na ich charakter, czas i miejsce wykonania oraz podległość powoda dyspozycjom i poleceniom pozwanego M. W., świadczą, w ocenie powoda, o łączącym strony stosunku pracy. Pozwany nie wypłacił powodowi należnego wynagrodzenia, nie rozwiązał również z powodem zawartej umowy.

Pozwany M. W. w odpowiedzi na pozew (k-16-20) wniósł o oddalenie powództwa w całości. Przyznał, że zawarł z powodem umowę zlecenie, wykonywaną przez powoda przy wykorzystaniu należącego do pozwanego samochodu. Zaprzeczył jednak, aby zlecenie powód wykonywał pod stałym i ścisłym nadzorem pozwanego i w określonych przez pozwanego godzinach. Czas wykonania przez powoda zlecenia zależał od ilości zamówień danego dnia i liczby punktów, do których powód miał dostarczyć samochodem części motoryzacyjne oraz sprawności powoda w zakresie przemieszczania się pomiędzy punktami dostaw. Zdarzało się, że powód pracował w danym dniu jedynie przez cztery godziny. Samo wyznaczenie powodowi przez pozwanego miejsca odbioru części motoryzacyjnych celem ich dostarczenia klientom nie oznaczało wykonywania przez powoda pracy podporządkowanej. Pozwany nie nadzorował na bieżąco pracy powoda. Powód nie podpisywał się na listach obecności, a jego wynagrodzenie uzależnione było od liczby przepracowanych godzin. Strony, zgodnie ze swoim zamiarem, zawarły umowę zlecenie. Powód nie sygnalizował pozwanemu woli zawarcia umowy o pracę. Na podstawie zawartej umowy powód wykonywał na rzecz pozwanego obowiązki przez 14 dni (76 godzin) – od 03.02.2023 r. do 16.02.2023 r. Przy ustalonej przez strony w umowie stawce godzinowej wynoszącej 22,80 zł należne powodowi wynagrodzenie za powyższy okres wyniosło 1.732,80 zł (76 x 22,80 zł). Powód, po upływie ww. okresu i odmowie podpisania przedstawionej powodowi przez pozwanego ewidencji czasu pracy powoda, przestał kontaktować się z pozwanym i nie wykonywał zlecenia. Nie manifestował również zamiaru kontynuowania współpracy z pozwanym, nie pozostawał w dyspozycji pozwanego M. W..

Sprawa została rozpoznana na zasadach ogólnych.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód Z. K. zamieszkuje we F.. W Polsce mieszkał do 1980 r. Pracował w Polsce przed 1980 r. Po wyjeździe z Polski zatrudniony był na terenie Niemiec w ramach stosunku pracy. Posługuje się biegle językiem polskim.

W 2023 r. świadek Z. R. zatrudniony był przez pozwanego M. W. na podstawie umowy zlecenie, w ramach której prowadził rozmowy z kandydatami do pracy u pozwanego M. W. oraz dbał o stan techniczny służbowych samochodów pozwanego, przekazywanych zatrudnianym przez pozwanego pracownikom i zleceniobiorcom.

Starającego się o pracę u pozwanego M. W. powoda Z. K. świadek Z. R. poinformował, że zostanie zawarta z powodem umowa zlecenie, na podstawie której powód będzie dostarczał samochodem, na terenie Niemiec, części motoryzacyjne do wyznaczonych klientów. Pracę powód miał zaczynać w S. ok. 4:30, skąd z magazynu firmy (...) S.A. miał odbierać, wraz z listami przewozowymi, części motoryzacyjne. Powoda nie interesował rodzaj zaproponowanej przez pozwanego umowy.

W dniu 03.02.2023 r. powód zawarł z pozwanym M. W. pisemną umowę zlecenie, na czas nieokreślony. Zgodnie z jej treścią zobowiązał się do dostarczania, udostępnionym przez pozwanego pojazdem, części motoryzacyjnych i dokumentów z nimi związanych do punktów wskazanych przez zleceniodawcę oraz do rozliczania się z pobranej gotówki w miejscu wskazanym przez zleceniodawcę. Wg brzmienia § 4 ust. 1 umowy za wykonanie przewidzianych umową czynności powodowi miało przysługiwać wynagrodzenie w wysokości – podanej liczbowo – stawki „22,80 zł brutto” za 1 godzinę i – jako równoważnej, określonej słownie – stawki „osiemnaście złotych trzydzieści groszy brutto”. Dalsza część powyższej jednostki redakcyjnej umowy stanowiła, ze jeżeli stawka minimalna ulegnie podwyższeniu Zleceniobiorcy przysługiwać będzie wynagrodzenie w wysokości podwyższonej stawki. Wg § 4 ust. 2 umowy wynagrodzenie wypłacane będzie na podstawie prowadzonej ewidencji godzin wykonywania umowy zlecenia. Maksymalny limit miesięczny pracy ustalony przez strony to 50 godzin. Zgodnie z § 4 ust. 4 umowy podstawą ustalenia wynagrodzenia jest tylko wykonane przez Zleceniobiorcę i podpisane przez Zleceniodawcę zestawienie czasu świadczenia. Wg § 4 ust. 5 wynagrodzenie będzie wypłacane do 15 dnia miesiąca po miesiącu przepracowanym.

Dowody:

- umowa zlecenie z dnia 03.02.2023 r. (k-69-71),

- zeznania świadka Z. R. (godz. 01:10:54, 01:22:04, 01:30:22, 01:43:04 rozprawy w dniu 21.02.2024 r., k-66),

- przesłuchanie powoda Z. K. (godz. 00:11:56, 00:22:23, 01:03:57 rozprawy w dniu 21.02.2024 r., k-65-66),

- przesłuchanie pozwanego M. W. (godz. 01:52:57 rozprawy w dniu 21.02.2024 r., k-67).

Powód rozpoczął świadczenie pracy na rzecz pozwanego M. W. od 03.02.2023 r. W podanym powodowi przez świadka Z. R. miejscu i czasie – tj. o godz. 4:30 w magazynie firmy (...) S.A. w S. powód stawiał się do pracy -odbierał z magazynu towar z listami przewozowymi i, należącym do pozwanego samochodem, ruszał w trasę. Ok. godz. 11:30 po rozwiezieniu towaru wracał do S., rozliczał się z pobranej gotówki i wyjeżdżał w kolejną trasę, z następną partią części motoryzacyjnych. Po rozwiezieniu towaru wracał do S. ok. godz. 16:00, 17:00. Pozwany M. W. otrzymywał codziennie od pracowników firmy (...) informacje dotyczące czasu rozpoczęcia przez powoda pracy, wyjazdu powoda w trasę oraz powrotu z trasy. Powód zobowiązany był wykonywać powierzone zadania osobiście oraz, rozwożąc towar, przemieszczać się samochodem wyznaczonymi trasami. Najpierw zobowiązany był dostarczyć towar do klienta zlokalizowanego najdalej od (...) magazynu, a następnie – klientom znajdującym się coraz bliżej S.. Klienci obsługiwani przez powoda zaczęli sygnalizować, że powód spóźnia się z dostawami. Pozwany, jak i świadek Z. R. działający w tej mierze na polecenie pozwanego, pytali powoda o przyczynę opóźnień. Świadek Z. R. rozmawiał z powodem na temat zgłaszanych przez pracowników magazynu i kasjerów (...) S.A. problemów ze współpracą z powodem. Pozwany M. W. miał zastrzeżenia do kolejności, w jakie powód obsługiwał poszczególnych klientów. Kontaktował się w związku z tym z powodem i wskazywał powodowi, w jakiej kolejności ma dostarczać towar do poszczególnych klientów, aby nie spóźniać się z dostawami. W dniu 16.02.2023 r. pozwany M. W. ze świadkiem Z. R. przyjechali do S.. Pozwany M. W., w związku ze skargami klientów na opóźnienia powoda w dostawach, zamierzał rozwiązać z powodem umowę oraz wypłacić powodowi wynagrodzenie za przepracowany przez powoda czas. Po powrocie powoda z trasy ok. godz. 12:00 pozwany, w obecności świadka Z. R., poinformował powoda Z. K., że ze względu na opóźnienia powoda w pracy i składane na powoda przez klientów skargi, powód „już nie pracuje”. Przedłożył wówczas powodowi do podpisu sporządzoną przez siebie ewidencję godzin przepracowanych przez powoda - rejestr godzin realizacji zlecenia. Powód odmówił złożenia na niej swojego podpisu. Pozwany nie doręczył powodowi pisemnego oświadczenia o rozwiązaniu z powodem umowy. Nie wypłacił również powodowi wynagrodzenia. Po rozmowie z pozwanym i świadkiem Z. R. powód wyszedł z magazynu firmy (...) i więcej nie pojawił się w magazynie celem podjęcia zleceń. Nie kontaktował się również z pozwanym M. W. ani świadkiem Z. R. odnośnie ewentualnej dalszej pracy na rzecz pozwanego. Nie zgłaszał w szczególności pozwanemu ani świadkowi Z. R., że jest gotów do pracy bądź oczekuje na kolejne zlecenia wyjazdów z częściami motoryzacyjnymi. W dniu 30.03.2023 r. pełnomocnik powoda sporządził adresowane do pozwanego pismo, w którym wezwał pozwanego do zapłaty na rzecz powoda wynagrodzenia za pracę. Poinformował pozwanego, że zawarta przez strony umowa ma wszystkie cechy umowy o pracę i nie została rozwiązana. Oświadczył, że powód pozostaje w gotowości do świadczenia pracy i przysługuje powodowi wynagrodzenie za przestój.

Dowody:

- rejestr godzin realizacji zlecenia (k-22),

- pismo pełnomocnika powoda z dnia 30.03.2023 r. (k-60),

- zeznania świadka Z. R. (godz. 01:10:54, 01:22:04, 01:30:22, 01:43:04 rozprawy w dniu 21.02.2024 r., k-66),

- przesłuchanie powoda Z. K. (godz. 00:11:56, 00:22:23, 00:38:36, 00:51:02, 01:03:57 rozprawy w dniu 21.02.2024 r., k-65-66),

- przesłuchanie pozwanego M. W. (godz. 01:52:57, 02:03:45, 02:16:31 rozprawy w dniu 21.02.2024 r., k-67).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest w części uzasadnione.

W myśl art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Wg § 1 ¹ zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy.

W przedmiotowej sprawie powód Z. K. i pozwany M. W. zawarli w dniu 03.02.2023 r. umowę zlecenie. Powód Z. K. od ponad czterdziestu lat zamieszkuje na terenie Niemiec i w ciągu tego okresu wykonywał pracę jedynie w Niemczech na podstawie umów o pracę zawieranych z niemieckim pracodawcą w oparciu o obowiązujące w tej mierze regulacje prawa niemieckiego. Umowa zlecenie, którą powód zawarł w dniu 03.02.2023 r. z pozwanym M. W., była pierwszą od ponad czterdziestu lat umową, dotyczącą wykonywania przez powoda pracy, którą powód zawarł z polskim podmiotem gospodarczym w oparciu o regulacje prawne obowiązujące w polskim prawie. Powód nie ma również wykształcenia prawniczego. Zasadnym jest zatem przyjęcie, że podpisując w dniu 03.02.2023 r. umowę zlecenie, bez dostatecznego doświadczenia w zakresie wykonywania pracy bądź świadczenia usług regulowanych przepisami polskiego prawa, powód nie miał świadomości prawnej porównywalnej ze świadomością osoby zamieszkującej na terenie Polski, odnośnie rodzaju zawartej przez siebie umowy, warunków i skutków prawnych jej realizacji. W szczególności przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe w postaci zeznań świadka Z. R. oraz przesłuchania stron nie wykazało, aby pozwany przedstawił powodowi propozycję zawarcia umowy o pracę bądź innej umowy, np. zlecenia, a powód, świadomy wiążących się z tym różnic i konsekwencji prawnych, wybrał umowę zlecenie. Pozwany M. W. nie udowodnił, aby powód, funkcjonujący na co dzień w niemieckim obszarze prawnym, miał zamiar zawarcia z pozwanym konkretnie umowy zlecenie. Istotnym w sprawie jest również sposób wykonania zawartej przez strony umowy, który spełnia przesłanki warunkujące istnienie stosunku pracy, określone w art. 22 § 1 k.p. Miejsce świadczenia pracy przez powoda zostało ściśle określone przez pozwanego M. W., nie tylko w zakresie lokalizacji, w której powód zobowiązany był codziennie zaczynać i kończyć pracę, tj. – magazynu firmy (...) w S., ale również – przebiegu tras, które powód w ramach wykonywanej pracy pokonywał samochodem oraz kolejności obsługiwanych przez powoda klientów. Jak wynika w szczególności z przesłuchania pozwanego M. W., pozwany zwracał powodowi uwagę na przedmiotową kolejność. Czas pracy powoda również został określony przez pozwanego – powód zobowiązany był stawić się do magazyny firmy (...) w S. o godz. 4:30. Treść przesłuchania powoda w tej mierze potwierdzają zeznania świadka Z. R., w których świadek nie zaprzeczył, aby powód zobowiązany był stawiać się do pracy o wyznaczonej porze. Czas przeznaczony na wykonanie dostaw również był określony – zarówno z zeznań świadka Z. R., jak i przesłuchania pozwanego M. W. wynika, że jednym z zasadniczych zastrzeżeń do wykonywania obowiązków przez powoda były opóźnienia powoda w dostawach części motoryzacyjnych dla poszczególnych klientów. Przede wszystkim jednak praca powoda była na bieżąco nadzorowana i kontrolowana przez pozwanego lub działającego w tej mierze na polecenie pozwanego świadka Z. R.. Świadek w szczególności kontaktował się z powodem i zwracał powodowi uwagę na opóźnienia w realizacji dostaw, zastrzeżenia odnośnie rozliczania się powoda z pobranych pieniędzy. Pozwany na bieżąco sprawdzał, o której godzinie powód stawia się do pracy, wyjeżdża w trasę i wraca do magazynu firmy (...) w S.. Zwracał powodowi uwagę odnośnie przebiegu tras, którymi powód się przemieszczał w drodze do klientów oraz czasu, w którym powód pokonywał trasy pomiędzy poszczególnymi punktami odbioru przewożonych przez powoda części motoryzacyjnych. Powyższe okoliczności świadczą o podleganiu powoda, w zakresie określonych umową czynności, bieżącemu kierownictwu i nadzorowi pozwanego M. W.. Oznacza to, że strony, wbrew nazwie zawartej przez siebie umowy, określonej jako umowa zlecenie, łączył stosunek pracy.

W myśl art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Wg art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej.

Zgodnie z treścią art. 30 § 3 k.p. oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie.

Wg art. 300 k.p. w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Oświadczenie strony stosunku pracy o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę stanowi oświadczenie woli, które powinno być złożone na piśmie. Niedochowanie formy pisemnej, chociaż niezgodne z treścią przepisu art. 30 § 3 k.p., nie pozbawia jednak złożonego w tej mierze przez stronę stosunku pracy oświadczenia jego prawnej skuteczności. Jak wynika zarówno z zeznań świadka Z. R. jak i przesłuchania pozwanego M. W., a pośrednio również z przesłuchania powoda Z. K. – pozwany M. W. w dniu 16.02.2023 r. złożył powodowi ustne oświadczenie o rozwiązaniu łączącej strony umowy. Jak stwierdził powód, kiedy w drugi czwartek od rozpoczęcia swojej pracy, czyli 16.02.2023 r., wrócił z pierwszej trasy ok. godz. 12:20, pozwany M. W. oświadczył powodowi, że powód „już nie pracuje”. Takiego samego sformułowania użył w swoich zeznaniach świadek Z. R. obecny przy rozwiązaniu z powodem umowy. Do pozostałych klientów powoda tego dnia pojechał z towarem pozwany M. W., co wynika z przesłuchania powoda i pozwanego. Jak wskazał jednocześnie pozwany, poinformował tego dnia powoda o skargach klientów na opóźnienia w dostawach realizowanych przez powoda oraz że rozwiązuje z nim umowę. Wskazywaną przez powoda okoliczność, że oświadczenie pozwanego powód odebrał jedynie jako odnoszące się do pracy powoda w dniu 16.02.2023 r. sąd uznał za niewiarygodną. Przeczą jej zarówno zeznania świadka Z. R. i przesłuchanie pozwanego M. W., którym sąd dał w tym zakresie wiarę, jak fakt biegłej znajomości języka polskiego przez powoda. W związku z powyższym sąd na podstawie art. 22 § 1 k.p. ustalił, że strony łączył stosunek pracy w okresie od 03.02.2023 r. do 16.02.2023 r., który został rozwiązany przez pozwanego M. W. bez zachowania okresu wypowiedzenia w dniu 16.02.2023 r.

Zawarta przez strony pisemnie umowa zlecenie wynagrodzenie powoda określała wg „minimalnej” stawki godzinowej, której wysokość została jednak w sposób rozbieżny podana liczbowo i słownie – jako „22,80 zł brutto” i „osiemnaście złotych trzydzieści groszy brutto”. Pozwany M. W. zeznał jednocześnie, że z powodem zostało ustalone wynagrodzenie w wysokości „najniższej krajowej”. Minimalne wynagrodzenie za pracę w pierwszej połowie 2023 r. wynosiło wg stawki miesięcznej – 3.490,00 zł, a wg stawki godzinowej – 22,80 zł. Jednocześnie, jak zeznał powód ustalone wynagrodzenie nie było uzależnione od liczby przepracowanych godzin, czyli – od stawki godzinowej. W pozwie za wskazany przez siebie okres prawie dwóch miesięcy pracy, od 03.02.2023 r. do 30.03.2023 r., powód domagał się kwoty 6.980,00 zł odpowiadającej dwumiesięcznemu wynagrodzeniu za pracę wg obowiązującej w pierwszej połowie 2023 r. stawki miesięcznej minimalnego wynagrodzenia za pracę. W związku z powyższym taką kwotę miesięcznego wynagrodzenia powoda w ramach stosunku pracy sąd ustalił i na podstawie art. 80 k.p. zasądził od pozwanego M. W. na rzecz powoda Z. K. kwotę 1.745,00 zł tytułem wynagrodzenia za pracę wykonaną przez powoda od 03.02.2023 r. do 16.02.2023 r. Przedmiotowa kwota stanowi połowę miesięcznej stawki minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującej w pierwszym półroczu 2023 r. Ustawowe odsetki za opóźnienie od ww. kwoty zasądzono od dnia 15.04.2023 r. do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem pozwu.

Wg art. 80 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią.

Zgodnie z art. 81 § 1 k.p. pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów. Wg § 2 wynagrodzenie, o którym mowa w § 1, przysługuje pracownikowi za czas niezawinionego przez niego przestoju. Jeżeli przestój nastąpił z winy pracownika, wynagrodzenie nie przysługuje.

Za czas nieświadczenia pracy przysługuje pracownikowi wynagrodzenie jeżeli był gotów do wykonywania pracy, a doznał przeszkód z przyczyn leżących po stronie pracodawcy. Gotowość świadczenia pracy pracownik winien jednak wykazać. Nie stanowi jej w szczególności bierne oczekiwanie pracownika na wezwanie pracodawcy do stawienia się do pracy. Pracownik winien w sposób wyraźny zgłosić pracodawcy wolę świadczenia pracy oraz pozostawać do dyspozycji pracodawcy w tym zakresie, na terenie zakładu pracy bądź w miejscu wskazanym przez pracownika pracodawcy, niedopuszczającemu pracownika do pracy. W przedmiotowej sprawie powód po upływie półtora miesiąca od ostatniego dnia świadczenia przez powoda pracy, w dniu 16.02.2023 r., pismem z dnia 30.03.2023 r. zawiadomił pozwanego, że pozostaje w gotowości do świadczenia pracy. Nie podał jednocześnie, w jakim miejscu w takiej gotowości pozostaje. W okresie późniejszym nie kontaktował się już w żaden sposób z pozwanym M. W. i nie informował pozwanego, że jest gotów świadczyć na rzec pozwanego pracę. Przede wszystkim jednak, wobec skutecznego rozwiązania przez pozwanego M. W. łączącego strony stosunku pracy w dniu 16.02.2023 r. oświadczenie powoda z dnia 30.03.2023 r. nie mogło wywrzeć skutku określonego w art. 81 § 1 k.p. Strony nie pozostawały już bowiem w stosunku pracy.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art. 80 k.p. w zw. z art. 81 § 1 i 2 k.p. oddalił powództwo w pozostałym zakresie dotyczącym ustalenia, że strony łączył stosunek pracy w okresie od 17.02.2023 r. do chwili obecnej oraz w zakresie żądania zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda wynagrodzenia za okres od 17.02.2023 r. do 31.08.2023 r., jako nieuzasadnione.

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. wyrokowi w pkt 2 zasądzającym wynagrodzenie za pracę w wysokości nieprzekraczającej jego jednomiesięcznej wysokości, nadano rygor natychmiastowej wykonalności.